Fałszywe zeznania to przestępstwo, które może popełnić każdy, kto składa zeznania, które mają służyć za dowód w postępowaniu prowadzonym na podstawie przepisów ustawy. Oznacza to, że odpowiedzialność karna ma zastosowanie nawet w podstawowych sprawach uregulowanych ustawą. Według art. 233 k.k.:
§ 1. Kto, składając zeznanie mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Zatem czyn ten polega na zeznaniu nieprawdy lub na zatajeniu prawdy. Może być popełniony zarówno przez działanie, jak i zaniechanie. Treść zeznań obejmuje fakty jak i stany psychiczne świadka. Te ostatnie są szczególnie ważne w tych przypadkach, gdy świadek nie ma pewności, czy to co podaje w zeznaniach jest zgodne z prawdą. Wymóg zeznawania pełnej prawdy obejmuje obie kategorie danych. Fałszywe zeznania są przestępstwem umyślnym. Mogą być popełnione tylko z zamiarem bezpośrednim – np. gdy świadek zeznaje nie mając pewności czy mówi prawdę i, godząc się na informację fałszywą, zataja swoją niepewność, co do której ma pełną świadomość, zatem jest to zeznanie fałszywe objęte zamiarem bezpośrednim. Aby jednak osoba składająca fałszywe zeznania zostało pociągnięta do odpowiedzialności karnej musi być spełniony jeden warunek. Mianowicie, przyjmujący zeznanie musi uprzedzić zeznającego o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznania lub odebrać od niego przyrzeczenie. Osoba przyjmująca zeznanie musi być uprawniona do prowadzenia danego postępowania. Trzeba pamiętać, że do odebrania przyrzeczenia uprawniony jest jedynie sąd. Inne organy mogą jedynie uprzedzić o odpowiedzialności za fałszywe zeznania. Jednak przypadki fałszywych zeznań bardzo często trudno jednoznacznie ocenić na niekorzyść zeznającego, w związku z tym według art. 233 k.k :
§ 5. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia, jeżeli:
1) fałszywe zeznanie, opinia lub tłumaczenie dotyczy okoliczności nie mogących mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy,
2) sprawca dobrowolnie sprostuje fałszywe zeznanie, opinię lub tłumaczenie, zanim nastąpi, chociażby nieprawomocne, rozstrzygnięcie sprawy.