Stosunek pracy – cechy charakterystyczne cz. II

Share on facebook
Facebook
Share on google
Google+
Share on twitter
Twitter
Share on linkedin
LinkedIn

4. cecha osobistego charakteru  – pracownik powinien świadczyć pracę sam, nie powinien w tym celu wykorzystywać osób trzecich. Jeśli pracownicy sami zamieniają się w grafikach bez powiadomienia pracodawcy, to jest to ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych.
Wyrok SN z 28 października 1998 r. I PKN 416/98: Brak bezwzględnego obowiązku osobistego świadczenia pracy wyklucza możliwość zakwalifikowania stosunku prawnego jako umowy o pracę.
Wyrok zapadł na tle następującego stanu faktycznego: pewna pani pracowała jako kolektor w totalizatorze sportowym, przyjmowała zakłady itd. Nie ulegała wątpliwość miedzy stronami, ze jako osoba poczytalna podpisywała przez wiele lat umowy zlecenia. Aż pani chciała iść na emeryturę i wykazywała, że te umowy zlecenia to tak naprawdę był stosunek pracy. Sąd uznał, że skoro pani prowadząc ten punkt wyręczała się osobami trzecimi, bo tak faktycznie było, a potencjalny pracodawca nie widział ku temu przeciwwskazań, to nie doszło do nawiązania stosunku pracy.

Po nawiązaniu stosunku pracy żadna ze stron nie może dokonywać samodzielnie żadnych zmian tego stosunku, jeżeli to nie wynika wprost z przepisów ustawy, chyba, że uzyska zgodę drugiej strony.

5. podporządkowanie poleceniom pracodawcy (dawniej zasada kierownictwa) – polega na tym, że pracownik bezpośrednio podlega dyspozycjom podmiotu, który go zatrudnia; jego obowiązki ujęte są w sposób ogólny, natomiast ich konkretyzacja następuje w formie poleceń wydawanych przez pracodawcę.
Typowe podporządkowanie pracownicze charakteryzuje się tym, iż określony jest czas pracy, miejsce wykonywania pracy, wprowadzony jest porządek pracowniczy (np. podpisywanie list obecności), pracownik jest podporządkowany regulaminowi, wykonuje polecenia kierownictwa, kierownik nadzoruje pracę – na bieżąco wydaje polecenia dotyczące sposobu wykonywania pracy.
Ale są pracownicy, którzy takiemu typowemu podporządkowaniu nie podlegają – np. pracownicy pełniący samodzielne funkcje kierownicze. Na określenie takie rodzaju podporządkowania nauka prawa pracy posługuje się określeniem podporządkowanie autonomiczne. Kierownicy mają wytyczony kierunek, np. zarząd spółki nakierowanej na osiągnięcie zysku, natomiast pracownicy ci mają swobodę co do sposobu wykonania postawionych zadań.

 
6. jest to umowa starannego działania – pracownik jest zobowiązany do starannego działania w określonym kierunku, zaś żaden rezultat nie jest z góry przewidziany. Natomiast zobowiązanie nie jest wykonane lub nie jest wykonane należycie, gdy staranności pracownika nie była właściwa, czyli pracownik musi realizować swój obowiązek pracowniczy sumiennie i starannie. Pracownik nie jest odpowiedzialny za rezultat podejmowanych przez siebie działań, to ryzyko obciąża pracodawcę.
7. treść stosunku pracy kształtowana jest częściowo wolą stron, a częściowo wolą państwa – nie ma pełnej zasady swobody umów. Obowiązuje zasada uprzywilejowania pracownika:
Art. 18 Kodeksu Pracy: § 1. Postanowienia umów o pracę oraz innych aktów, na których podstawie powstaje stosunek pracy, nie mogą być mniej korzystne dla pracownika niż przepisy prawa pracy.
§ 2. Postanowienia umów i aktów, o których mowa w § 1, mniej korzystne dla pracownika niż przepisy prawa pracy są nieważne; zamiast nich stosuje się odpowiednie przepisy prawa pracy.

More to explorer