Obowiązek świadczenia alimentacyjnego wynika z obowiązku rodziców wobec dzieci, który powstaje w chwili urodzenia się dziecka i wygasa, gdy dziecko się usamodzielni. Polega on na zapewnieniu odpowiedniej egzystencji osobom do tego uprawnionym co przejawia się w dostarczeniu środków utrzymania oraz wychowania.
Podstawą obowiązku alimentacyjnego jest niemożność samodzielnego utrzymania się dziecka. Ne tej podstawie Sąd ustala świadczenia alimentacyjne, których wysokość zależy od kilku czynników, przede wszystkim jednak decyzja uzależniona jest od wysokości potrzeb osoby uprawnionej do otrzymywania alimentów. Zakres wysokości przyznania alimentów regulują dwa paragrafy Art. 135. Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego:
Art. 135. § 1. zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego.
§ 2. Wykonanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie albo wobec osoby niepełnosprawnej może polegać w całości lub w części na osobistych staraniach o utrzymanie lub o wychowanie uprawnionego; w takim wypadku świadczenie alimentacyjne pozostałych zobowiązanych polega na pokrywaniu w całości lub w części kosztów utrzymania lub wychowania uprawnionego.
Przyznanie określonych świadczeń alimentacyjnych zależy więc od indywidualnych, potwierdzonych potrzeb osoby do niej uprawnionych oraz od wysokości zdolności zarobkowych osoby zobowiązanej do alimentów. Zdolności zarobkowe to w tym wypadku nie tylko rzeczywisty dochód ale także faktyczne możliwości , które taka osoba mogłaby uzyskać wykorzystując w pełni swoje zdolności, kwalifikacje oraz dokładając do tego wszelkich starań. W przypadku świadczenia alimentów wobec dziecka również od formy ponoszonych wobec niego osobistych starań o jego utrzymanie i wychowanie.