18 grudnia 2012 r. to data wejścia w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 grudnia 2012 r., sygn. akt K 25/11 (Dz.U. 2012, poz. 1426), w którym Trybunał orzekł, że art. 73 § 3 Kodeksu postępowania karnego przez to, że nie wskazuje przesłanek, których zaistnienie uprawniałoby prokuratora do zastrzeżenia kontroli korespondencji podejrzanego z obrońcą, jest niezgodny z art. 42 ust. 2 (prawo do obrony) w związku z art. 31 ust. 3 (ustanawianie ograniczeń w korzystaniu z wolności praw tylko w ustawie) Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Ograniczenie wynikające z art. 73 § 3 kodeksu postępowania karnego (dalej: k.p.k.) nie ma zasadniczego wpływu na sytuację procesową oskarżonego, który co do zasady korzysta z prawa do obrony, a ograniczenie dotyczy tylko korespondencyjnego porozumiewania się z obrońcą. Uregulowanie zawarte w poddanym kontroli przepisie koresponduje z tym, które przewiduje art. 73 § 2 k.p.k. Wskazane w art. 73 § 3 k.p.k. ograniczenie prawa do obrony, nielimitowane żadną klauzulą, może jednak wykraczać poza sytuacje, w których konstytucyjnie i konwencyjnie dopuszczalne jest skorzystanie przez prokuratora z uprawnienia, o którym mowa jest w art. 73 § 2 k.p.k. Trybunał Konstytucyjny stwierdził trafność zastrzeżeń podniesionych przez Rzecznika Praw Obywatelskich w odniesieniu do art. 73 § 3 k.p.k., które wyrażają się w zarzucie, że poza zakresem ustawowej regulacji pozostaje tu „materia elementów treściowych wprowadzonego w tym przypadku ograniczenia prawa do obrony”, a w konsekwencji uznał, że art. 73 § 3 k.p.k. jest niezgodny z art. 42 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji przez to, że nie wskazuje przesłanek, których zaistnienie uprawniałoby prokuratora do zastrzeżenia kontroli korespondencji podejrzanego z obrońcą.
Powyższy przepis traci moc obowiązującą 18 grudnia 2013 r.
Źródło: www.trybunal.gov.pl