1 kwietnia 2012 r. (i to nie jest prima aprilis) zaczęła obowiązywać ustawa z dnia 19 sierpnia 2011 r. o języku migowym i innych środkach komunikowania się (Dz.U. 2011, Nr 209, poz. 1243). Zakłada ona m.in. zapewnienie osobom niesłyszącym tłumacza języka migowego w kontaktach z organami administracji publicznej oraz udostępnianie im dokumentów w formie dla nich zrozumiałej.
Ustawa określa zasady korzystania przez osoby uprawnione (czyli osoby doświadczające trwale lub okresowo trudności w komunikowaniu się) z pomocy osoby przybranej w kontaktach z organami administracji publicznej, jednostkami systemu, podmiotami leczniczymi, jednostkami Policji, Państwowej Straży Pożarnej i straży gminnych oraz jednostkami ochotniczymi działającymi w tych obszarach, obsługę osób uprawnionych w kontaktach z organami administracji publicznej, dofinansowanie kosztów kształcenia osób uprawnionych, członków ich rodzin oraz innych osób mających stały lub bezpośredni kontakt z osobami uprawnionymi w zakresie polskiego języka migowego, systemu językowo-migowego i sposobów komunikowania się osób głuchoniewidomych na różnych poziomach oraz monitorowanie rozwiązań wspierających komunikowanie się i dostępu do nich.
Ustawa wprowadza ustawowe pojęcia polskiego języka migowego (PJM), czyli naturalnego wizualno-przestrzennego języka komunikowania się osób uprawnionych, systemu językowo-migowego (SJM) – podstawowego środka komunikowania się osób uprawnionych, w którym znaki migowe wspierają wypowiedź dźwiękowo-artykulacyjną, sposobów komunikowania się osób głuchoniewidomych (SKOGN) – podstawowy środek komunikowania się osób uprawnionych, w którym sposób przekazu komunikatu jest dostosowany do potrzeb wynikających z łącznego występowania dysfunkcji narządu wzroku i słuchu.