Również 1 marca 2012 r. weszła w życie w stosunku do Rzeczpospolitej Polskiej Konwencja o ochronie dziedzictwa architektonicznego Europy sporządzona w Grenadzie dnia 3 października 1985 r. (Dz.U. 2012, poz. 210). Głównym celem Konwencji jest wzmocnienie i promocja polityk na rzecz zachowania europejskiego dziedzictwa. Potwierdza potrzebę solidarności europejskiej w odniesieniu do konserwacji dziedzictwa i ma na celu umacnianie praktycznej współpracy między stronami. Ustanawia zasady europejskiej koordynacji polityk konserwacyjnych, w tym konsultacji dotyczących ich założeń. Zgodnie z art. 1 Konwencji „dziedzictwo architektoniczne” rozumiane jest jako dobra trwałe obejmujące:
1. zabytki: wszelkie budowle i obiekty wyróżniające się szczególną wartością historyczną, archeologiczną, artystyczną, naukową, społeczną lub techniczną, włącznie z ich częściami składowymi i wyposażeniem;
2. zespoły budynków: jednolite zespoły zabudowy miejskiej lub wiejskiej wyróżniające się szczególną wartością historyczną, archeologiczną, artystyczną, naukową, społeczną lub techniczną, na tyle zwarte, aby tworzyły określoną jednostkę urbanistyczną;
3. tereny: dzieła stworzone wspólnie przez człowieka i naturę, stanowiące obszary częściowo zabudowane, dostatecznie wyodrębnione i jednolite, aby tworzyły jednostkę urbanistyczną, mającą szczególną wartość historyczną, archeologiczną, artystyczną, naukową, społeczną lub techniczną.
Konwencja niniejsza została ratyfikowana przez Polskę w dniu 22 listopada 2011 r.