28 kwietnia 2012 r. zaczęła obowiązywać ustawa z dnia 16 września 2011 r. o timeshare (Dz.U. 2011, Nr 230, poz. 1370). Zgodnie z ustawą przez umowę timeshare rozumie się umowę, na podstawie której konsument, odpłatnie, nabywa prawo do korzystania, w okresach wskazanych w umowie, z co najmniej jednego miejsca zakwaterowania, zawartą na okres dłuższy niż rok. Chociaż ta ustawa reguluje nie tylko umowę timeshare. Reguluje także umowę o długoterminowy produkt wakacyjny, umowę pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub długoterminowego produktu wakacyjnego oraz umowę o uczestnictwo w systemie wymiany.
Nowa ustawa zastąpiła poprzednią ustawę z dnia 13 lipca 2000 r. o ochronie nabywców prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku oraz o zmianie ustaw Kodeks cywilny, Kodeks wykroczeń i ustawy o księgach wieczystych i hipotece.
Umowa timeshare powinna zostać zawarta w formie pisemnej (tylko w celach dowodowych, nie pod rygorem nieważności) i być sporządzona, zgodnie z wyborem konsumenta, w języku urzędowym państwa członkowskiego Unii Europejskiej, w którym ma on miejsce zamieszkania lub którego jest obywatelem. Jeżeli w danym państwie obowiązuje kilka języków urzędowych, wówczas umowę sporządza się w jednym z tych języków, wybranym przez konsumenta. Według ustawy minimalny czas trwania umowy będzie wynosił co najmniej jeden rok (obecnie umowa jest zawierana na trzy lata). Ponadto umowa timeshare będzie dotyczyła nie tylko nieruchomości, ale także ruchomości, np. miejsc noclegowych na statkach pasażerskich lub innych jednostkach pływających. Przewidziane jest dla konsumenta 14 dni na odstąpienie od umowy, a obecnie termin ten wynosi 10 dni. W tym czasie nie wolno pobierać od konsumenta żadnych opłat.
W nowej ustawie znacznie rozbudowano obowiązki informacyjne po stronie przedsiębiorcy z uwagi na ochronę konsumentów. Przed zawarciem umowy timeshare przedsiębiorca będzie zobowiązany przekazać konsumentowi szczegółowe informacje dotyczące takiej umowy w zakresie określonym w standardowym formularzu informacyjnym, którego wzór określa załączniki nr 1 do ustawy. Przedsiębiorca musi przekazać konsumentowi krótki opis produktu oraz okres korzystania w każdym roku z miejsca zakwaterowania, a w przypadku gdy umowa zawarta jest na czas określony, również czas trwania takiej umowy.
Przedsiębiorca ma obowiązek również m.in. wskazać cenę, jaką druga strona umowy powinna zapłacić, opisując jednocześnie wszelkie dodatkowe koszty, które obciążają konsumenta (np. opłaty roczne, inne opłaty stałe, opłaty specjalne, podatki lokalne). Informacje, o których mowa powyżej powinny zostać udostępnione w odpowiednim czasie, umożliwiającym zapoznanie się z ich treścią przed zawarciem umowy, nieodpłatnie, w sposób jasny i zrozumiały, na piśmie lub na innym trwałym nośniku informacji.
W umowie timeshare można ustanowić na rzecz konsumenta prawo użytkowania, do którego stosuje się jedynie niektóre przepisy z Kodeksu Cywilnego (KC). Uchylono ustawą art. 2701 KC, a Kodeksie Wykroczeń dodano art. 139a, który zawiera rozbudowaną odpowiedzialność karną przedsiębiorcy łamiącego przepisy dotyczące ustawy o timeshare.