Odszkodowanie to rodzaj świadczenia jakie przysługuje osobie poszkodowanej od osoby, która dopuściła się wyrządzenia szkody i ponosi za nią odpowiedzialność. Polskie prawo przewiduje kilka rodzajów odszkodowań na rzecz osoby pokrzywdzonej.
Art. 444. § 1. stanowi iż: W razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.
Oznacza to iż jeśli poszkodowany, wskutek doznanego uszczerbku zdrowotnego stał się osobą niepełnosprawną, może ubiegać się o przyznanie mu dodatkowych dóbr związanych z pokryciem kosztów przystosowania do wykonywania innego zawodu.
Ponadto, w przypadku gdy osoba poszkodowana doznała trwałego uszczerbku na zdrowiu, przez co utraciła w sposób całkowity bądź częściowy zdolność do wykonywania pracy celem zarobku, lub jeśli leczenie wymaga zwiększonych nakładów finansowych niż te które są w stanie posiadania poszkodowanego, może ubiegać się on o czynność naprawczą tytułem zasądzonej renty. Istnieje również możliwość przyznania renty tymczasowej, w sytuacji, gdy w chwili wydania wyroku szkoda nie jest jednoznaczna, nie da się jej dokładnie ustalić.
Wielkość ustalonej renty regulowana jest w zależności od sytuacji. Pierwszy przypadek stanowi okoliczność kiedy poszkodowanemu przysługuje renta z ubezpieczenia społecznego. W takiej sytuacji, jeśli doszło np. do wypadku samochodowego, odpowiedzialny posiadacz pojazdu mechanicznego, a więc ubezpieczyciel będzie zobowiązany do świadczenia na rzecz poszkodowanego renty uzupełniającej. W sytuacji odmiennej – gdy poszkodowanemu renta z ubezpieczenia społecznego nie przysługuje, ubezpieczyciel jest zobowiązany do świadczenia na rzecz poszkodowanego pełnej renty.
Kolejnym rodzajem odszkodowania może być również zadośćuczynienie. Przyznanie zadośćuczynienia ma na celu nie tyle redukcję cierpień fizycznych, ale zredukowanie cierpień psychicznych, związanych najczęściej z poczuciem krzywdy. Uszkodzenia ciała rzutują bowiem często na sferę psychiczną jednostki, dlatego głównym celem zadośćuczynienia jest ułatwienie powrotu do naturalnego stanu funkcjonowania sprzed wypadku. Najczęściej zadośćuczynienie jest wypłacane jednorazowo uwzględniającej wszelkie cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, a jego wysokość zależy od oceny i uznania sądu.
Jeżeli nastąpiła śmierć poszkodowanej osoby, wskutek doznanych obrażeń, osoba zobowiązana powinna naprawić szkody tytułem zwrócenia kosztów leczenia i pogrzebu temu, kto je poniósł. Ponadto art 446. § 2. ustanawia iż: Osoba, względem której ciążył na zmarłym ustawowy obowiązek alimentacyjny, może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody renty obliczonej stosownie do potrzeb poszkodowanego oraz do możliwości zarobkowych i majątkowych zmarłego przez czas prawdopodobnego trwania obowiązku alimentacyjnego. Takiej samej renty mogą żądać inne osoby bliskie, którym zmarły dobrowolnie i stale dostarczał środków utrzymania, jeżeli z okoliczności wynika, że wymagają tego zasady współżycia społecznego.
Jeśli rodzina wskutek śmierci poszkodowanego narażona jest na znaczne pogorszenie sytuacji życiowej, sąd może przyznać członkom rodziny stosowne odszkodowanie.