Spadek rozumiany jako zbiór praw i obowiązków przechodzi na spadkobierców w chwili śmierci spadkodawcy. Przy dziedziczeniu wszyscy dziedziczą wszystko – każdy spadkobierca dziedziczy każdy składnik spadku, niezależnie od tego czy jest to prawo, aktywa, czy są to długi. Przejście spadku tak rozumianego na spadkobierców odbywa się w chwili śmierci spadkodawcy i odbywa się niezależnie od wiedzy i woli spadkobierców, nie jest tu istotne, czy spadkobierca wie, że jest spadkobiercą, czy chce dziedziczyć, czy nie chce dziedziczyć, czy wie o tym jaka jest zawartość spadku.
Przejście w drodze dziedziczenia – ta sukcesja nie ma charakteru definitywnego, gdyż spadkobierca ma możliwość odrzucenia spadku i wtedy może dojść do zmiany kręgu spadkobierców. Jedynym warunkiem jaki musi spełniać spadkobierca, aby mógł dziedziczyć jest to zdolność dziedziczenia. Zdolność dziedziczenia mają wszystkie podmioty prawa – osoby fizyczne, prawne, jednostki organizacyjne wyposażone w zdolność prawną; każdy podmiot posiadający zdolność prawną ma też zdolność dziedziczenia.
Od tej zasady są trzy wyjątki zawarte w art. 927 Kodeksu Cywilnego (KC), mianowicie:
1) dotyczy to nasciturusa, który mimo, że nie posiada w chwili śmierci zdolności prawnej, może być spadkobiercą pod warunkiem, że urodzi się żywy. W świetle dyskusji co do zapłodnienia in vitro, ma to też znaczenie w sferze prawa spadkowego. Zarodki, które po jakimś czasie zamienią się w żywego człowieka, będą mogły dziedziczyć.
2) dotyczy to fundacji powołanej w testamencie, z tym że ta fundacja zgodnie z art. 927 § 3 KC musi zostać wpisana do rejestru w ciągu 2 lat od ogłoszenia testamentu; jeśli zostanie termin zachowany to ta fundacja, która powstanie dopiero po śmierci spadkodawcy, może stać się jego spadkobiercą 3) dotyczy to niegodności dziedziczenia.