Ustawodawca przewidując odpowiedzialność karną za propagowanie komunizmu, rozwija regulację art. 20 ust 2 Międzynarodowego Paktu Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych (Popieranie w jakikolwiek sposób nienawiści narodowej, rasowej lub religijnej, stanowiące podżeganie do dyskryminacji, wrogości lub gwałtu, powinno być ustawowo zakazane”). Jednocześnie wprowadzenie takiego typu czynu zabronionego realizuje zasady wynikające z konstytucji, tym samym gwarantując prawidłowe funkcjonowanie państwa w sposób demokratyczny, w ramach tegoż ustroju i zapewniający obywatelom tego państwa i innym osobom zamieszkałym na jego terytorium ochronę ich prawa.
Przedmiotem karalności w art. 256 k.k. jest propagowanie każdego ustroju totalitarnego, a zagrażającemu państwu opartemu na demokratycznych zasadach. Niewątpliwie komunizm jest zaliczany do tego typu ustrojów, definiowanych jako system polityczny, w którym wszystkie zachowania społeczne są kontrolowane przez arbitralną władzę państwową, realizującą zamkniętą i niepodlegającą ocenie wizję ideologiczną, która wcielana jest w życie za pomocą
wykorzystywanego na masową skalę terroru. Systemy takie cechują się są ponadto jedna oficjalną ideologią, jedna partią, terrorystyczną kontrolą policyjną nad społeczeństwem, monopolem rządzącej partii na środki masowej informacji, gospodarką centralnie sterowana.
Sam komunizm zaś jest określany idea społeczeństwa bez podziału lub wyobcowania, gdzie ludzkość jest wolna od ucisku i niedostatku. Społeczeństwa komunistyczne nie miałyby rządów, państw czy podziałów klasowych. Ustrój ten miał ucieleśniać zasadę sprawiedliwości społecznej: „od każdego według jego zdolności, każdemu według potrzeb”. Charakteryzować się miał brakiem własności prywatnej środków produkcji i gospodarki kapitalistycznej. Środki produkcji miały być uspołecznione, państwo i inne środki wyzysku zniesione, a samo społeczeństwo miało mieć charakter bezklasowy i egalitarny. W okresie przejściowym między kapitalizmem a komunizmem miałby istnieć ustrój socjalistyczny oparty na zasadzie „od każdego według jego zdolności, każdemu według jego pracy”.
Warunkiem karalności propagowania faszystowskiego lub totalitarnego ustroju państwa jest publiczny charakter zachowania sprawcy, a zatem propagowanie wobec większej, bliżej nieokreślonej liczby osób, w miejscu publicznym, bądź za pomocą środków masowego przekazu. Propagowanie faszyzmu czy innego ustroju totalitarnego na zamkniętym spotkaniu towarzyskim nie wypełnia ustawowych znamion tego przestępstwa.
Czynność wykonawcza opisana w tym przestępstwie określona jako propagowanie oznacza każde zachowanie polegające na prezentowaniu faszystowskiego lub innego totalitarnego ustroju państwa, w zamiarze przekonania do niego. Owo prezentowanie nie musi być połączone z pochwalaniem tego ustroju. Propagowanie może zostać zrealizowane także w formie nawoływania do nienawiści na tle różnic narodowościowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo ze względu na bezwyznaniowość to sianie nienawiści, czyli silnej niechęci, wrogości do innej osoby czy osób. Nawoływanie to namawianie, zachęcanie, skłanianie, podburzanie, podżeganie, bez względu na to, czy nawoływanie odniosło skutek.
Popełnić to przestępstwo może każdy (przestępstwo powszechne), działający umyślnie z bezpośrednim działaniem jego popełnienia, niezależnie czy jego działania odniosą skutek, w postaci rozpropagowania komunizmu (przestępstwo formalne).