Od 28 listopada 2012 r. obowiązuje wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 20 listopada 2012 r., sygn. akt SK 3/12 (Dz.U. 2012, poz. 1327), w którym Trybunał orzekł, iż art. 263 § 7 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego w zakresie, w jakim nie określa jednoznacznie przesłanek przedłużenia tymczasowego aresztowania po wydaniu przez sąd pierwszej instancji pierwszego wyroku w sprawie, jest niezgodny z art. 41 ust. 1 (pozbawienie wolności tylko na zasadach określonych w ustawie) w związku z art. 31 ust. 3 (ograniczenia wolności i praw tylko w ustawie) oraz art. 40 (zakaz tortur i nieludzkiego traktowania) w związku z art. 41 ust. 4 (nakaz humanitarnego traktowania pozbawionego wolności) Konstytucji RP.
Trybunał stwierdził, że z konstytucji nie można wyprowadzić tak daleko idącego nakazu, żeby w każdym wypadku stosowania tymczasowego aresztowania konieczne było wprowadzenie maksymalnego, wyrażonego sztywno w miesiącach lub latach, okresu łącznego pozbawienia wolności w ramach tego środka zabezpieczającego. Wzorce konstytucyjne, określone w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 konstytucji, należy jednak rozumieć także w ten sposób, że pozbawienie wolności powinno być uzależnione od przesłanek, na podstawie których można jednoznacznie ustalić, jak długo – ze względu na rzeczywiste potrzeby wynikające z toczącego się postępowania karnego – tymczasowe aresztowanie będzie trwało. (…) W tym kontekście norma zawarta w zaskarżonym art. 263 § 7 k.p.k. nie spełnia testu proporcjonalności i z tego względu jest niezgodna z nakazem jednoznacznego określenia przesłanek pozbawienia wolności zawartym w art. 41 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 konstytucji.
Trybunał stwierdził ponadto, że z wykonywaniem tymczasowego aresztowania związane są określone rygory, wynikające z natury tego środka zabezpieczającego (np. daleko idące ograniczenia kontaktu ze światem zewnętrznym). Dotykają one jednak osobę, względem której nadal obowiązuje domniemanie niewinności. Ich stosowanie przez długi, nieprzewidywalny dla oskarżonego okres, staje się z czasem nieproporcjonalne i urasta do poziomu nieludzkiego traktowania. Z tego względu art. 263 § 7 k.p.k. w zakresie braku precyzji przesłanek stosowania tymczasowego aresztowania po wydaniu przez sąd pierwszego wyroku w sprawie został przez Trybunał uznany za niezgodny także z art. 40 w związku z art.41 ust. 4 Konstytucji.
Źródło: www.trybunal.gov.pl