Alimenty to świadczenia (przeważnie finansowe, ale niekoniecznie) składane co określony czas na rzecz osób fizycznych, do których zobowiązane są inne osoby fizyczne.
Zgodnie z prawem obowiązek alimentacyjny może wynikać z:
pokrewieństwa,
powinowactwa,
małżeństwa.
Najczęściej spotykaną formą płacenia alimentów są te płacone na dzieci przez jednego z rodziców.
Po zakończeniu związku małżeńskiego sąd ustala wysokość alimentów na dziecko/dzieci.
Alimenty mogą być także płacone pomiędzy małżonkami. W sytuacji, gdy małżonek rozwiedziony nie został uznany za winnego podczas rozwodu, a który jest w niedostatku finansowym może się ubiegać o środki do utrzymania od małżonka.
Obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dzieci.
Według Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego obowiązek alimentacyjny rodziców wobec dzieci trwa do 18 roku życia, lub do czasu ukończenia przez dziecko nauki w szkole publicznej w systemie dziennym, nie dłużej niż do do ukończenia 25 roku życia. Wyjątkiem jest świadczenie wobec dziecka niepełnosprawnego, które nie jest w stanie samo się utrzymać. W takim przypadku obowiązek płacenia alimentów nie wygasa, jest dożywotni.
Pieniądze przekazywane są drugiemu z rodziców do chwili ukończenia przez dziecko 18 roku życia. Z chwilą osiągnięcia pełnoletności alimenty płącone są dziecku, a nie rodzicowi.
Wysokość alimentów
Jeśli chodzi natomiast o wysokość alimentów, to nie ma w polskim prawie jednej ustalonej kwoty. Według prawa zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego. Ważną zasadą przy określaniu przez sąd wysokości alimentów jest reguła, iż dziecko powinno mieć takie samo prawo do równej stopy życiowej z rodzicami. Oznacz to, iż dziecko ma prawo do życia w podobnych warunkach mieszkaniowych, odżywiać się tak jak rodzic lub też wypoczywać w podobnym standardzie. Nie należy jednak tej zasady nadinterpretowywać i sądzić, iż dziecku wszystko się należy.
Co gdy alimenty nie są płacone?
Za niepłacenie alimentów można iść nawet do więzienia! Uchylanie się od obowiązku alimentacji musi mieć jednak charakter uporczywy, to znaczy ciągły, nagminny, umyślny, nieustępliwy.
Jak podaje art. 209 Kodeksu karnego: Kto uporczywie uchyla się od wykonania ciążącego na nim z mocy ustawy lub orzeczenia sądowego obowiązku opieki przez nałożenie na utrzymanie osoby najbliższej lub innej osoby i przez to naraża ją na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.