Rozporządzenie w Unii Europejskiej stanowi najważniejszy akt prawny o najszerszym zasięgu. Do wydawania rozporządzeń upoważnione są dwa organy: Rada Unii Europejskiej i Komisja Europejska.
Podstawą prawną mocy prawnej rozporządzeń jest art. 249 (dawny artykuł 189) i art. 110 (dawny artykuł 108a) ust. 2. Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską (Traktat Amsterdamski, Traktat Rzymski). Zgodnie z art. 249 i art. 110 ust. 2 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską, rozporządzenie ma zasięg ogólny, wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Rozporządzenia mogą być skierowane do nieograniczonej liczby podmiotów, zarówno do rządów, jak i osób fizycznych.
Wydawane przez Radę Unii Europejskiej podzielić można na dwie grupy: podstawowe i wykonawcze, przy czym te drugie mają mniejsze znaczenie, nie mogą zmieniać rozporządzeń podstawowych (chyba że tak zostało zaznaczone), a także mogą orzekać tylko w sprawach drugorzędnych. Wśród tych zaś, których źródłem jest Komisja Europejska, można wyróżnić trzy grupy:
- wydawane na podstawie dyspozycji traktatowych
- wydawane na mocy uprawnień udzielonych Komisji przez Radę UE
- wydawane dla realizacji właściwego funkcjonowania Wspólnot Europejskich.
Zgodnie z art. 297 pkt. 1 akapit drugi oraz pkt. 2 akapit drugi Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej, rozporządzenie musi być opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Wchodzi w życie z dniem określonym w rozporządzeniu bądź dwadzieścia dni po jego ogłoszeniu (jeśli w rozporządzeniu nie zawarto daty wejścia w życie).
W 2007 roku ETS wypowiedział się w kwestii mocy obowiązującej przepisów rozporządzenia przed jego publikacją w oficjalnym Dzienniku Urzędowym UE a po opublikowaniu treści rozporządzenia na stronie internetowej Eur-Lex. Trybunał, w sprawie Skoma-Lux sro vs. Celní ředitelství Olomouc, C-161/06, wyrokiem z dnia 11 grudnia 2007 r. stwierdził, że opublikowanie treści aktu prawnego w Internecie nie jest równoznaczne z tym, że przepisy takiego aktu prawnego uzyskują moc obowiązującą. Czyli możliwość zapoznania się z treścią aktu nie czyni go jeszcze wiążącym. Tak więc akty prawne mogą nabrać mocy obowiązującej dopiero po ich publikacji w Dzienniku Urzędowym UE w języku urzędowym danego państwa. W przypadku braku takiej publikacji nie obowiązują.