Zgodnie z treścią art. 107 Kodeksu Spółek Handlowych, można wyróżnić trzy rodzaje wkładów wnoszonych przez komandytariuszy:
a) tzw. wkłady pełne (inaczej bezwarunkowe),
b) wkłady warunkowe,
c) wkłady niedopuszczalne.
Wkłady pełne (bezwarunkowe)
Pierwszą grupę wkładów wyodrębniamy pośrednio z przepisu art. 107 KSH – są to wszelkie wkłady niewymienione w tym artykule, które nie są wkładami warunkowymi (które może wnosić każdy wspólnik; mogą to być wkłady pieniężne, wkłady niepieniężne, mające zdolność bilansową, które podlegają wycenie). Nie ma tu jakiejś szczególnej kategorii.
Wkłady warunkowe
Do wkładów warunkowych zaliczamy świadczenie pracy, świadczenie usług i wynagrodzenie za usługi świadczone przy tworzeniu spółki (tzw. prowizja grynderska). Te wkłady mogą być wnoszone do spółki tylko wówczas, gdy wartość pozostałych wnoszonych przez komandytariusza wkładów jest równa lub wyższa od sumy komandytowej – zgodnie z art. 107 § 2 KSH „zobowiązanie do wykonania pracy lub świadczenia usług na rzecz spółki oraz wynagrodzenie za usługi świadczone przy powstaniu spółki nie mogą stanowić wkładu komandytariusza do spółki, chyba że wartość innych jego wkładów do spółki nie jest niższa od wysokości sumy komandytowej”. Te wkłady mogą być przedmiotem wkładu komandytariusza pod warunkiem, że komandytariusz wnosi jeszcze inne wkłady i wartość tych innych wkładów nie jest niższa od sumy komandytowej. Jest to związane ze specyfiką omawianych wkładów, bo jeżeli mówimy, że wniesienie wkładu przez komandytariusza zwalnia go z odpowiedzialności, to łatwo byłoby wyobrazić sobie sytuację, że jeśli wkładem komandytariusza miałoby być świadczenie pracy, to świadczenie pracy to zostałoby wycenione przez wspólników w umowie i w ten sposób komandytariusz zwolniłby się z odpowiedzialności. W związku z tym przyjęto zasadę, że te wkłady są możliwe, mogą być wnoszone do spółki, ale tylko wtedy, kiedy wartość pozostałych wkładów nie jest niższa od sumy komandytowej.
