Z definicji zawartej w art. 13 kp wynika, że pracownik ma prawo do godziwego wynagrodzenia za pracę. Warunki realizacji tego prawa określają przepisy prawa pracy oraz polityka państwa w dziedzinie płac, w szczególności poprzez ustalanie minimalnego wynagrodzenia za pracę.
Przepis ten nie ma charakteru roszczeniowego, nie można się powoływać na to, że wynagrodzenie powinno być wyższe, bo jest niegodziwe. W zdaniu drugim mowa jest o minimalnym wynagrodzeniu za pracę – państwo przyjęło na siebie obowiązek wyznaczenia pewnego pułapu najniższego wynagrodzenia, składając na strony stosunku pracy ciężar takiej wypłaty (ustawa z 10.10.2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę). Od 1.01.2010 r. wynagrodzenie to zgodnie z obwieszczeniem Prezesa Rady Ministrów wynosi 1.317 zł. Jest to kwota brutto, a zatem to wynagrodzenie netto pomniejszone jest o zaliczki na podatek i składki na ubezpieczenie zdrowotne i społeczne finansowane przez pracownika. W ustawie tej znajduje się istotny zapis art. 6 ust. 1 i 2, zgodnie z którymi wysokość wynagrodzenia pracownika zatrudnionego w pełnym miesięcznym wymiarze czasu pracy nie może być niższa od wysokości minimalnego wynagrodzenia, natomiast wysokość wynagrodzenia pracownika w okresie jego pierwszego roku pracy nie może być niższa niż 80 % wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę. Do tego rocznego okresu wlicza się wszystkie okresy, za które była odprowadzana składka na ubezpieczenie społeczne lub zaopatrzenie emerytalne, z wyłączeniem okresów zatrudnienia na podstawie umowy o pracę w celu przygotowania zawodowego.
Zgodnie z ust. 4 i 5 do obliczenia wysokości wynagrodzenia pracownika przyjmuje się przysługujące pracownikowi składniki wynagrodzenia i inne świadczenia wynikające ze stosunku pracy z wyłączeniem:
1) nagrody jubileuszowej,
2) odprawy pieniężnej przysługującej pracownikowi w związku z przejściem na emeryturę lub rentę z tytułu niezdolności do pracy,
3) wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.
W sporach ze stosunków pracy często się zdarza, że jak gdyby przy okazji okazuje się, że pracownicy mieli wynagrodzenie poniżej minimalnego wynagrodzenia ustawowego. Sądy wówczas zasądzają to wynagrodzenie w minimalnej wysokości brutto. Na gruncie przepisów prawa pracy brak jest rozróżnienia na wynagrodzenie brutto i netto, sądy posługują się zawsze brutto i odsetki biegną także od wynagrodzenia brutto.