Zwolnienie z powodu osiągnięcia wieku emerytalnego nie jest dyskryminacją Zdarza się, że pracodawcy po osiągnięciu przez pracowników wieku emerytalnego i nabyciu przez nich prawa do emerytury dają im wypowiedzenie. Czy rzeczywiście ukończenie przez mężczyznę 65, a kobietę 60 lat może być przyczyną wypowiedzenia?
Szczególna ochrona pracownika ze względu na wiek została przewidziana w art. 39 kodeksu pracy. Przepis ten nie zezwala pracodawcy na wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi, któremu do osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego (mężczyzna – 65 lat, kobieta – 60 lat) brakuje nie więcej niż 4 lata, jeżeli okres zatrudnienia umożliwia mu uzyskanie prawa do emerytury z osiągnięciem tego wieku.
Ograniczenie to jest przejawem troski o pracowników, którzy będąc w zaawansowanym wieku, nie mają jeszcze prawa do emerytury z ubezpieczenia społecznego, a w przypadku wypowiedzenia umowy o pracę mogliby mieć trudności w uzyskaniu środków utrzymania z innej pracy. Naruszenie tego zakazu daje pracownikowi prawo do dochodzenia uprawnień przewidzianych w kodeksie pracy w razie wadliwego wypowiedzenia umowy o pracę.
Wprawdzie pojęcie dyskryminacji wynikające z art. 11 Kodeksu pracy, nawiązuje do wieku jako jednego z przejawów nierównego traktowania pracowników, to jednak o gorszym traktowaniu pracownika z tej właśnie przyczyny można by mówić tylko wtedy, gdyby przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę był wyłącznie wiek. Tymczasem wraz z ukończeniem 60 lub 65 lat, pracownik osiąga wiek emerytalny i nabywa uprawnienia emerytalne.
Zasada niedyskryminacji oznacza zakaz gorszego traktowania pewnych osób z przyczyn uznanych za dyskryminujące. Postanowienie Sądu Najwyższego z 18 lipca 2003 r., I PK 210/03 (M.P.Pr.-wkł. 2004/7/7) ustanawia, że wypowiedzenie umowy o pracę ze względu na osiągnięcie wieku emerytalnego oraz uzyskanie prawa do emerytury jest uzasadnione i nie może być ocenione jako dyskryminacja pracownika ze względu na wiek.
