Również 1 stycznia 2013 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o kredycie konsumenckim oraz ustawy o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary z dnia 14 września 2012 r. (Dz.U. 2012, poz. 1193), wdrażająca do polskiego porządku prawnego dyrektywy Komisji 2011/90/UE z dnia 14 listopada 2011 r. zmieniającej część II załącznika I do dyrektywy 2008/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie dodatkowych założeń do obliczania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania dla niektórych kategorii umów o kredyt konsumencki.
Założenia te mają na celu ustalenie jednolitego sposobu obliczania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania kredytów na czas nieokreślony lub kredytów spłacanych w całości w powtarzających się okresach, tak aby konsumenci mieli możliwość porównywania ofert kredytodawców z różnych państw członkowskich. Nowelizacja zmienia załącznik nr 4 do ustawy o kredycie konsumenckim pt. „Wzór obliczania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania” w części objętej ust. 4 dotyczącej tzw. założeń dodatkowych w celu obliczania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania kredytu. Wprowadzane zmiany polegają m.in. na uchyleniu założeń dotyczących umów, dla których nie został ustalony harmonogram spłat, uchyleniu założenia dotyczącego umów, dla których został ustalony harmonogram spłat, ale kwota tych spłat jest elastyczna, dodaniu dodatkowego założenia dotyczącego kredytu w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym. Nowelizacja zawiera również przepis przejściowy, zgodnie z którym przy zawieraniu umów zmieniających zawarte umowy o kredyt konsumencki przyjmuje się założenia w brzmieniu określonym w nowelizacji.
Nowelizacja zmieniła także nieznacznie ustawę o odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary poprzez uchylenie niespójnego odesłania do przepisu ustawy o kredycie konsumenckim, ale w tej części nowelizacja weszła w życie już 14 listopada 2012 r.
Łukasz Mizera – radca prawny